#forEBEr "... Στα μάτια τα ψιχαλιστά πόχ’ έρωτας καρτέρι, πόσο μεθύσι μέθυσα ένας Θεός το ξέρει..."* Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης ( 4 Μαρτίου 1851 - 3 Ιανουαρίου 1911 Ο « άγιος των ελληνικών γραμμάτων», « η κορυφή των κορυφών» κατά τον Κ. Π. Καβάφη, εκτός από τα διηγήματα και τις νουβέλες, έγραψε και ποιήματα (σαράντα, μαζί με τα σατυρικά τροπάρια) θρησκευτικής έμπνευσης, που εξυμνούν τη μητέρα του και την Παναγία. Κι όμως ο Παπαδιαμάντης, που ήταν υπερήφανος για το διηγηματικό του έργο, του οποίου γνώριζε την πραγματική αξία, δε θεώρησε ποτέ του ότι ήταν και ποιητής, αν και η ποιητική πνοή αποτελεί κύριο χαρακτηριστικό και του πεζού του λόγου. Χωρίς να ενδιαφέρεται για ρίμες και στολίδια, πέτυχε μια λιτότητα ελεύθερου στίχου, που αρκετά χρόνια αργότερα έγινε, σχεδόν, μόνιμο μοτίβο της νεοελληνικής ποίησης. Αν η πεζογραφία του έχει τη δυνατότητα να αντικειμενοποιεί και τα προσωπικά του βιώματα, η ποίηση του αντίθετα δεν εκφράζει παρά την προσωπική του εξομολόγηση... ...Συνοψίζοντας τα χαρακτηριστικά της διηγηματογραφικής του φυσιογνωμίας ο Νιρβάνας, γράφει στα 1906: «Εκείνος πού θα δώσει μίαν ημέραν μακρινήν... την εικόνα του Παπαδιαμάντη, του πρώτου και μοναδικού της εποχής μας, δεν πρέπει να χωρίσει ποτέ τον συγγραφέα από τον άνθρωπον... Ο Παπαδιαμάντης δεν είναι γραμματάνθρωπος, είναι ποιητής"... *1891 / Εννέα δίστιχα " Θέρος – Έρως " Πηγές : Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη Τα Ποιήματα / Εκδόσεις: "Χώρος Ποίησης ΣΙΚΥΩΝΙΟΣ και wikipedia https://network.nlg.gr/stis-vivliothikes-kathe-mina-echoume-thema/